Fatiha Suresi/Muhammed Esed Fatiha Suresi Tefsiri (İngilizce Türkçe Mukayeseli)[]
"İngilizce asli"
|
"Türkce tercümesi"
|
According to Bukharl , the designation Umm al-Kitab was given to it by the Prophet himself, and this in view of the f act that it contains, in a condensed form, all the fundamental principles laid down in the Qur'an: the principle of God's oneness and uniqueness, of His being the originator and fosterer of the universe, the fount of all life-giving grace, the One to whom man is ultimately responsible, the only power that can really guide and help; the call to righteous action in the life of this world ("guide us the straight way"); the principle of life after death and of the organic consequences of man's actions and behaviour (expressed in the term "Day of Judgment"); the principle of guidance through God's message-bearers (evident in the reference to "those upon whom God has bestowed His blessings") and, flowing from it, the principle of the continuity of all true religions (implied in the allusion to people who have lived - and erred - in the past); and, finally, the need for voluntary self-surrender to the will of the Supreme Being and, thus, for worshipping Him alone. It is for this reason that this surah has been formulated as a prayer, to be constantly repeated and reflected upon by the believer. "The Opening " was one of the earliest revelations bestowed upon the Prophet. Some authorities (for instance, `All ibn Abl Talib) were even of the opinion that it was the very first revelation; but this view is contradicted by authentic Traditions quoted by both Bukharl and Muslim, which unmistakably show that the first five verses of surah 96 ("The Germ-Cel l") constituted the beginning of revelation. It is probable, however, that whereas the earlier revelations consisted of only a few verses each, "The Opening" was the first surah revealed to the Prophet in its entirety at bne time: and this would explain the view held by `All. |
BU SURE, aynı zamanda, Fâtihatu'l-Kitâb ('İlahî Kelâma Giriş'), Ummu'l-
Kitâb ('İlahî Kelâmın Özü'), Sûratu'l-Hamd ('Hamd Sûresi'), Esâsu'l-Kur'ân
('Kur'an'ın Temeli') olarak adlandırıldığı gibi daha başka adlarla da
anılmaktadır. Kur'an'ın başka bir yerinde es-Sebu'l-Mesânî ('Yedi
Tekrarlanan [Ayet]') olarak anılmıştır;
Çünkü günde beş vakit namazın her rekatında tekrar tekrar okunmaktadır.
Buhârî 'ye göre,
Ummu'l-Kitâb ismi, sureye, bizzat Hz. Peygamber tarafından verilmiştir ki bu, Kur'an'da öngörülen bütün temel prensipleri özlü ve kapsamlı bir şekilde içermesinden dolayıdır: Allah'ın birliği ve benzersizliği prensibi; O'nun evrenin yaratıcısı ve sürdürücüsü, hayat veren rahmet kaynağı olması; insanın, karşısında sorumluluk duyduğu Tek Varlık, gerçekten rehberlik eden ve yardımda bulunan Tek Güç olması; Bu dünya hayatında doğru ve yararlı eylemlerde bulunmaya çağrı ('Bizi dosdoğru yola ilet'); 'Hesap Günü' terimi ile ifade edilen, ölümden sonra hayatın varlığı ve insanın (bu dünyadaki) eylem ve davranışlarının organik sonuçlarının sorgulanacağı öğretisi; Allah'ın, elçileri aracılığıyla insanlara doğru yol rehberliği yaptığı prensibi ('nimetlerini bahşettiklerinin yoluna' ifadesiyle çağrıştırılır); ve bunun bir gereği olarak, bütün sahih dinlerin devamlılığı prensibi (geçmişte yaşamış olup Allah'ın yolundan sapmış olan insan ve toplumlara yapılan atıfla çağrıştırılır); Ve son olarak, Yüce Varlığın iradesine gönüllü teslimiyet ve böylece yalnız O'na kulluk yapma gereğinin vurgulanması... Bu surenin müminler tarafından sürekli tekrarlanan ve tefekkür edilen bir dua olarak kabul edilmesinin sebebi işte budur. Fâtiha , Hz. Peygamber'e indirilen ilk vahiylerden biridir. Hatta bazı otoriteler (mesela Ali b. Ebî Tâlib ) onun ilk vahiy olduğu görüşündeydiler. Ama bu görüş, hem Buhârî hem de Müslim tarafından kaydedilen ve 96. surenin (Alak ) ilk beş ayetinin vahyin başlangıcını oluşturduğunu gösteren sahih Hadisler'e ters düşmektedir. Bununla birlikte, ilk vahiy yalnızca birkaç ayetten oluştuğu halde Fâtiha'nın, Hz. Peygamber'e bir bütün olarak bir defada vahyedilen ilk sure olması muhtemeldir; ve bu özellik, Hz. Ali'nin benimsediği görüşü açıklığa kavuşturmaktadır.
|
1. In the name of god, the most gracious, The dispenser of grace: (1) 1 - According to most of the authorities, this invocation (which occurs at the beginning of every surah with the exception of surah 9) constitutes an integral part of "The Opening" and is, therefore, numbered as verse I. In all other instances, the invocation "in the name of God" precedes the surah as such, and is not counted among its verses. - Both the divine epithets rahman and rahrm are derived from the noun rahmah, which signifies "mercy", "compassion", "loving tenderness" and, more comprehensively, " grace". From the very earliest times, Islamic scholars have endeavoured to define the exact shades of meaning which differentiate the two terms. The best and simplest of these explanations is undoubtedly the one advanced by Ibn al-Qayyim (as quoted in Mandr I, 48): the term rahman circumscribes the quality of abounding grace inherent in, and inseparable from, the concept of God's Being, whereas rahrm expresses the manifestation of that grace in, and its effect upon, His creation-in other words, an aspect of His activity. |
1. RAHMÂN, RAHÎM ALLAH ADINA (1) 1 - Otoritelerin çoğunluğuna göre, (9. sure -Tevbe- hariç bütün surelerin başında yer alan) bu ifade Fâtiha'nın ayrılmaz bir parçasını oluşturur. Bu nedenle 1. ayet olarak numaralandırılmıştır. Bütün diğer örneklerde ise besmele, surelerin başında yer alır ve fakat ayet sayılmaz. Rahmân ve Rahîm ilahî sıfatlarının her ikisi de "bağışlama", "merhamet", "şefkat" anlamına gelen ve fakat daha da kapsayıcı bir mana ifade eden rahmet isminden (bu ismin masdarından) türetilmişlerdir. İlk zamanlardan bu yana İslam alimleri, bu iki terimi birbirinden ayıran anlam nüanslarını tanımlamaya çalışmışlardır. Bu açıklamaların en ikna edici ve sade olanı İbni Kayyım'a aittir (Menâr I, 48'den naklen): (Ona göre,) Rahmân terimi, Allah'ın Varlığı kavramında içkin (mündemiç) bulunan ve ondan koparılması mümkün olmayan rahmet saçıcılığı vasfını kapsarken, Rahîm, bu rahmetin O'nun mahlukatı üzerindeki tezahürünü ve onlar üzerindeki etkisini, başka bir deyişle O'nun aktivite (faaliyet) tarafını ifade eder. |
2. ALL PRAISE is due to God alone, the Sustainer of all the worlds, (2) 2 - In this instance, the term \"worlds\" denotes all categories of existence both in the physical and the spiritual sense. The Arabic expression rabb - rendered by me as \',`Sustainer\" - embraces a wide complex of meanings not easily expressed by a single term in another language. It comprises the ideas of having a just claim to the possession of anything and, consequently, authority over it, as well as of rearing, sustaining and fostering anything from its inception to its final completion. Thus, the head of a family is called rabb ad-ddr (\"master of the house\") because he has authority over it and is responsible for its maintenance; similarly, his wife is called rabbat ad-ddr (\"mistress of the house\"). Preceded by the definite article al, the designation rabb is applied, in the Qur\'aff, exclusively to God as the sole fosterer and sustainer of all creation - objective as well as conceptual - and therefore the ultimate source of all authority. |
2. HER TÜRLÜ ÖVGÜ yalnızca Allah'a mahsustur, bütün âlemlerin (2) Rabbi, 2 - Bu ayetteki " âlemîn " terimi, hem maddî hem de manevî anlamdaki bütün varlık kategorilerini gösterir. Arapça rabb kelimesi, başka bir dilde tek bir terim ile kolayca ifade edilemeyecek kadar geniş ve girift bir anlamlar demetini kapsar. Bu ifade, bir şeyin sahipliği ve bunun gereği olarak o şey üzerinde otorite iddiasında bulunma ve bir şeyi başından sonuna kadar kurma/oluşturma, sürdürme ve besleme kavramlarını içerir. Bu çerçevede bir aile reisi, rabbu'd-dâr ("evin efendisi") olarak adlandırılır, çünkü ailesi üzerinde bir otoriteye sahiptir ve onun idamesinden sorumludur. Aynı şekilde, karısı da rabbetu'd-dâr ("evin hanımı") olarak çağırılır. Belirtme takısı (harf-i tarif) olan el ile başladığında rabb, Kur'an'da, özellikle bütün kainatın yegane besleyicisi ve idame ettiricisi -hem objektif, hem de kavramsal olarak- ve dolayısıyla her türlü otoritenin nihaî kaynağı olan Allah için kullanılır |
3. the Most Gracious, the Dispenser of Grace,
|
3. Rahmân, Rahîm,
|
4. Lord of the Day of Judgment!
|
4. Hesap Günü'nün Hâkimi.
|
5. Thee alone do we worship; and unto Thee alone do we turn for aid.
|
5. Yalnız Sana kulluk ederiz; ve yalnız Senden yardım dileriz.
|
6. Guide us the straight way
|
6. Bizi dosdoğru yola ilet,
|
7. the way of those upon whom Thou hast bestowed Thy blessings, (3) not of those who have been condemned [by Thee], nor of those who go astray! (4) 3 - i.e., by vouchsafing to them prophetic guidance and enabling them to avail themselves thereof. 4 - According to almost all the commentators, God\'s \"condemnation\" (ghadab, lit., \"wrath\") is synonymous with the evil consequences which man brings upon himself by wilfully rejecting God\'s guidance and acting contrary to His injunctions. Some commentators (e.g., Zamakhshari) interpret this passage as follows: \". . . the way of those upon whom Thou hast bestowed Thy blessings - those who have not been condemned [by Thee], and who do not go astray\": in other words, they regard the last two expressions as defining \"those upon whom Thdu hast bestowed Thy blessings\". Other commentators (e.g., Baghawi and Ibn Kathir) do not subscribe to this interpretation - which would imply the use of negative definitions-and understand the last verse of the surah in the manner rendered by me above. As regards the two categories of people following a wrong course, some of the greatest Islamic thinkers (e.g., Al-Ghazali or, in recent times, Muhammad `Abduh) held the view that the people described as having incurred \"God\'s condemnation\" - that is, having deprived themselves of His grace - are those who have become fully cognizant of God\'s message and, having understood it, have rejected it; while by \"those who go astray\" are meant people whom the truth has either not reached at all, or to whom it has come in so garbled and corrupted a form as to make it difficult for them to recognize it as the truth (see `Abduh in Mandr 1, 68 ff.). |
7. nimet bahşettiklerinin (3) yoluna; gazab[ın]a uğrayanların ve sapkınlarınkine değil! (4) 3 - Yani, kendilerine peygamberî bir rehberlik bahşetmek ve ondan yararlanmalarını sağlamak suretiyle. 4 - Hemen hemen bütün müfessirlere göre Allah'ın "gazab"ı (lafzî karşılığı "öfke"), insanın, Allah'ın rehberliğini bilerek reddetmek ve emirlerine aykırı davranmak suretiyle başına açtığı belalar ve felaketler ile eş anlamlıdır. Bazı müfessirler (mesela Zemahşerî), "nimet bahşettiklerinin yoluna..." pasajını şöyle anlamışlardır: "(Senin) gazab(ın)a uğramamış ve sapıklığa düşmemiş olanların (yoluna)". Diğer bazı müfessirler de (mesela Beğavî ve İbni Kesîr) bu yorumu -ki olumsuz tanımlamalar ihtiva etmektedir- uygun görmezler ve surenin son ayetini benim yukarıda çevirdiğim şekilde anlarlar. Doğru yoldan sapan iki toplum ve insan kategorisi konusunda ise bazı büyük İslam düşünürleri (mesela Gazâlî, yahut sonraki dönemlerde Muhammed Abduh) şu görüşü benimsemişlerdir: Allah'ın gazabına uğrayanlar -ki kendilerini O'nun rahmetinden yoksun bırakanlar demektir- olarak tanımlanan insanlar, Allah'ın mesajından tam haberdar olan, onu anlayan ama kabul etmeyenlerdir. "Sapkınlar" ise ya hakikatin hiç ulaşmadığı, ya da onu hakikat olarak kabul etmelerini güçleştirecek kadar değişmiş ve bozulmuş olarak ulaştığı insanlardır (bkz. Abduh, Menâr I, 68 vd.). |